Introvert of extravert opladen: je brein heeft een voorkeur

Voor mij heeft introversie een wat stoffig imago; de kluizenaren onder ons, de boekenwurmen, de vogelspotter gemeenschap. Absoluut niks mis mee overigens. Ik was laatst ook door het dolle heen toen ik de ijsvogel spotte in het Westerpark. En het is zelfs zo dat ik sommige vogels aan hun gefluit herken.

Dit laatste met dank aan mijn moeder. Zij behoort tot de groep mensen die nestelende vogels online observeert. Ja, er blijkt groot animo voor dit soort vrijetijdsbesteding te zijn. In spanning wachten zij op het uitkomen van de eitjes of een spectaculaire verdedigingsactie van papa-vogel. Maar het merendeel van de tijd zitten de kleine vliegeraars gewoon te zitten in hun nest, en dat alleen al is bevredigend voor de kijkers. Columniste Sylvia Witteman doet er ook aan. Zij noemt het “escapisme tegen alledaagse zwaarmoedigheid” en ik kan me best voorstellen hoe rustgevend en puur deze hobby is.

Anyway.

Ik heb altijd gedacht dat ik iets meer extravert dan introvert was. Zo praat ik graag met andere mensen. Ook met onbekenden. Ben ik best open en geniet ik van buiten de deur eten, een biertje in de kroeg, muziekfestivals, feestjes en meer van dat soort dingen MET mensen. Toch blijk ik een sterke voorkeur te hebben voor introverte gedragingen.

Dit inzicht kreeg ik na het maken van een zoveelste persoonlijkheidstest. In mijn studerende en werkende leven heb ik al flink wat van dit soort testen mogen doen, maar nooit eerder had ik de uitkomst zo grondig geanalyseerd. Deze test deed ik in het kader van mijn revalidatietraject bij Ciran; een soort levensschool die “de kunst van gezond zijn” bijbrengt, maar daarover een andere keer meer.

De natuurlijke voorkeuren van jouw brein (h)erkennen

Wat betreft intro- en extraversie, geeft zo’n persoonlijkheidstest inzicht in welke situaties jij van nature op je best functioneert en hoe jij weer oplaadt. Interessant om te weten dus, als je op zoek bent naar wat meer rust in je leven.

Extraverte personen zijn bijvoorbeeld erg outgoing en energiek van zichzelf. Zij halen hun energie dan ook uit de buitenwereld en interactie met anderen. Hun ideeën krijgen vorm door discussie, ze communiceren liever face to face en contacten leggen is hun tweede natuur. In grof stereotype zijn dit de gangmakers, de schaamte-wat-is-dat-squad, de praters.

Introverte personen, daarentegen, keren zich liever naar binnen. Zowel om weer energie op te doen, als om hun creatieve brein überhaupt draaiende te krijgen. Ze zijn wat individualistischer ingesteld en me-time is cruciaal. Voor concentratie zoeken ze stilte, denken na voor ze handelen, hebben een afwachtende houding in groepen, wat meer tijd nodig om zich uit te drukken en communiceren vaak sterker via schrift. In grof stereotype: de muurbloempjes, de ik-zeg-maar-even-niks-anders-word-ik-rood-vloot, de luisteraars.

Wat is ‘normaal’ genoeg’?

Natuurlijk is het allemaal niet zo zwart-wit, maar voor mij geldt: een overduidelijke introverte breinvoorkeur. En daarmee vielen veel dingen op hun plek. Maar accepteerde ik de voorkeuren van mijn brein ook? Nee, niet echt. Ik had altijd het gevoel dat ik meer extravert zou moeten zijn. Dat dit beter en gezelliger zou zijn. En dat dit bovendien van me verwacht werd door ‘de maatschappij’. Dus bekritiseerde ik mezelf als ik – naar mijn mening – weer eens teveel op de achtergrond bleef. Als mijn creatieve brein me on te spot, omringd door mensen, liet zitten. Of als de drukte me compleet leeggezogen had, terwijl anderen nog oneindig door leken te kunnen. Maar no wonder…!

In principe ben ik niet zo’n voorstander van labels opplakken, maar dit soort labels zijn toch wel erg handig voor je persoonlijke ontwikkeling. Wat ik altijd als mijn tekortkomingen zag, hoefde ik alleen maar te erkennen en omarmen als zijnde ‘mij’. Alleen het gevoel dat het (lees: ik) anders zou moeten zijn, had tot nog toe altijd de overhand. Een angst om saai of dom gevonden te worden. Een gevoel van niet goed genoeg zijn. Of eigenlijk: niet ‘normaal’ genoeg zijn. Een kromme gedachte natuurlijk, want ‘normaal genoeg’ voor wie? En wie bepaalt dan wat normaal of goed is?

Inderdaad. Dat ben je zelf.

Dus laat mij maar even niets zeggen, laat mij maar even alleen met mijn ideeën, laat mij de sidekick zijn, laat mij wat langer nadenken voor ik een reactie geef, laat mij soms van kleur verschieten, laat mij mailen voor ik bel, laat mij de hele dag met hetzelfde album op repeat werken, laat mij festivals meemaken vanaf een plek met ruimte en als alle prikkels me dan toch echt teveel worden: laat mij dan lekker verkassen naar een tent waar één op één conversaties wel mogelijk zijn.

Ja, ik ben anders…

… net zoals iedereen anders is. Niemand raar. Iedereen raar. De grap is, toen ik hierover sprak met een vriendin met sterke extraverte breinvoorkeuren, duidelijk werd dat zij dezelfde onzekerheden kent als ik. Alleen dan andersom. Zij is van het credo “meer sociaal = meer beter”, maar vraagt zich soms ook af of iets meer introvert niet beter zou zijn. “Ben ik niet té aanwezig?” Ze heeft zelfs het beeld dat introverte personen dichter bij zichzelf (lijken te) staan en dat bewondert ze met enige jaloezie.

Het is nooit goed. Of eigenlijk: het is ál goed! Alleen dat besef je pas als je jezelf kunt waarderen, precies zoals je bent. Als je op jezelf vertrouwt en mild leert te zijn; iets dat ik niet kende voor mijn genadeklap. We zijn vaak onzeker over wat anderen van ons vinden, laten ons leiden door de angst voor afkeuring. Maar in feite zit die afkeuring enkel en alleen in jezelf. Afkeuring heeft namelijk helemaal geen bestaansrecht zolang jij jezelf niet afkeurt.

Dus ik zonder me af om mijn energie weer op te laden. Me-time om creatief, sociaal en productief te kunnen zijn. Om de drukte weer aan te kunnen. Ik heb dat gewoon nodig. En dat is helemaal goed. Tegelijkertijd daag ik mijn brein ook uit om te groeien en patronen te verleggen. Probeer ‘vermijding’ te voorkomen en uit die comfortzone te stappen als ik weer opgeladen ben. Nieuwe dingen zijn nou eenmaal spannend, maar wat is eigenlijk het ergste dat er kan gebeuren?

Hoe laad jij je energie weer op? En geef je daarmee – zonder enige vorm van zelfkritiek – gehoor aan jouw breinvoorkeuren?

Interessant? Ik stuitte onlangs op deze site met veel blogs over dit thema.

Photo by @welmoetphotography

Lees ook:

Miracle Morning: voor meer energie, daadkracht en focus in je dag Kijken en vergelijken: we doen het allemaal