Kijken en vergelijken: we doen het allemaal

Ik ben een groot fan van Sylvia Witteman haar columns. Ik bewonder haar durf en haar stijl. Hoe gemakkelijk ze schrijft over de alledaagse dingen. Haar onbevangen taalgebruik. Lekker schoppen en provoceren. Schrijven met een grote knipoog – tenminste dat denk ik. Groot leesplezier in elk geval.

Vorige week was het weer feest met een denderende column van haar hand in de Volkskrant. Dit keer voelde ik me ook nog eens persoonlijk aangesproken door de titel: Single. Dat ben ik namelijk. Sylvia niet. Zij fantaseerde erover.

Erkenning, dat willen we!

Haar column was een reactie op een eerder verschenen artikel met als hoofdboodschap “singles hebben het zwaar.” Een stuk waarin, met name de praktische en financiële, nadelen van het single zijn werden uitgelicht. “Het is niet netjes, maar ik wou dat ik jullie sores had”, schrijft Sylvia als reactie – dit bedoel ik met provoceren, heerlijk! Dan laat ze zich uit over haar sores als moeder van kinderen die maar van alles vragen en willen. En bovenal, al haar tijd opslokken. Vooral nu het zomervakantie is.

Smullend lees ik vervolgens de verontwaardigde reacties op Facebook. Van singles: “Je kiest toch zelf voor kinderen.” Van single moeders; hoe zwaar hebben die het dan wel niet. Van ouders die de opvoeding skills van Sylvia in twijfel trekken. En van niet-singles die de gekrengde singles toebijten dat ze maar weinig gevoel voor humor hebben en misschien daarom nog singles zijn. Knipoog.

Tuurlijk, in een reflex dacht ik ook ‘ja maar hallo?!’

Dat is namelijk wat wij, mensen, vaak automatisch en min of meer onbewust doen. We kijken en vergelijken. Schieten in de defence en vechten om erkenning. Om bestaansrecht. We zoeken goedkeuring van anderen voor hoe wij leven; bevestiging dat we het heus wel goed doen. Of erger: dat we het niet goed genoeg doen. En hopla, daar gaat onze innerlijke criticus, op weg naar alleenheerschappij. In weer een ander scenario projecteren we onze – zelf bepaalde – tekortkomingen op anderen. Wat zich uit in het afkeuren van andermans doen en laten, om onszelf op deze manier gerust te stellen dat we het nog zo slecht niet doen.

Totaal onzinnig – dat weten we zelf eigenlijk ook wel. Erkennen dat we (het recht hebben om te) bestaan is niet afhankelijk van anderen. Feit nummer één: ik besta, jij bestaat, ieder levend mens bestaat. Het maakt niet uit wat we doen of hoe we het doen: we bestaan. Zonder twijfel. Het enige dat we hoeven te doen is dat erkennen. Onszelf erkennen en ten alle tijden op ons eigen ‘weten’ vertrouwen – want weten doen we het vaak ook al lang. En dan kunnen we vanuit onze eigen kracht en wijsheid ons leven inrichten.

Iedereen heeft het wel eens zwaar

Feit nummer twee: iedereen heeft het zo nu en dan zwaar. Niemand kan (mag – als je het mij vraagt) voor iemand anders bepalen of diegene het zwaar heeft of niet. Als jij jouw sores als zwaar ervaart, dan heb je het er gewoon even zwaar mee. Jouw beleving. Jouw waarheid. Wat anderen daarvan vinden of hoe zwaar zij het op dat moment hebben, doet er weinig toe. Dat is iets van hen; hun beleving, hun waarheid.

Sylvia had het zwaar. Ik had het zwaar. Jij had het zwaar. Iedereen had het vast wel een moment zwaar vorige week. En daarin zijn we dan wel weer allemaal gelijk. Persoonlijke sores vallen niet tegen elkaar af te wegen, omdat jij alleen kan voelen wat ‘zwaar’ voor jou betekent. Appels en peren. Precies hetzelfde geldt overigens voor de positieve gevoelens die wij kennen: vreugde, plezier, et cetera: niet te schalen.

Het mag!

Ik zeg niet dat dit relativeren overbodig maakt of dat je als een grote egoïst door het leven moet banjeren. Wat ik wel zeg is dat je je soms zwaar mág voelen. Dat je soms mág klagen over jouw sores. Dit proces heb je nodig om verandering te realiseren of je eigen blessings weer te zien. Om dingen in perspectief te kunnen plaatsen en persoonlijk perspectief te zien.

Betekent ook niet dat je je volledig dient te vereenzelvigen met het zware gevoel; je voelt het en draagt het, totdat je weer wat anders voelt. Want er komt hoe dan ook weer een ander gevoel. Het leven is nou eenmaal een aaneenschakeling van momentopnames. En op sommige momenten kan je de wereld aan – want je hebt goed geslapen, bent verliefd, hebt een nieuwe baan, bent naar yoga geweest, op vakantie, gewoon zomaar… – en op sommige momenten niet. Exact hetzelfde, dat eerder nog zo zwaar op je drukte, kan dan zomaar ineens als easy peasy appeltje eitje voelen. Of andersom.

Lekker blijven fantaseren

Sylvia fantaseerde vorige week over andermans sores; over een ander bestaan. Een bestaan dat niet het hare is, waarnaar ze enkel even nieuwsgierig was. Ze droomde weg en pende het neer. So what? Niks ten nadele van singles. Of van wie dan ook for that matter. Haar beleving. Haar waarheid.

Zelf fantaseer ik over een groot gezin, een huis met een tuin en het strand op loopafstand. Die mensen hebben het pas chill, denk ik dan – een totaal kortzichtige gedachte natuurlijk. Het is een plaatje dat ik waarschijnlijk hopeloos romantiseer en toch stiekem hoop te realiseren. Een plaatje waarvan Sylia op haar beurt zal denken ‘ja maar hallo?!’ Een groot gezin… met ieder een eigen wil en nul tijd voor jezelf, een huis met tuin… die mega veel onderhoud vergt, en een strand dichtbij… hmm ja, dat is eigenlijk wel echt relaxt. Daar zou Sylvia misschien zelf ook wel over fantaseren terwijl ze zich een weg baant door het drukke Amsterdam.

Lees ook:

High vibe denken: hoe doe je dat? Icarus retraite: wat is een succesvol leven?